Rozpoczynamy cykl artykułów, które pokazują specyfikę pracy socjoterapeutycznej z dziećmi i młodzieżą w różnych przedziałach wiekowych.
Zapraszamy do lektury :)
W poszukiwaniu siebie- praca z młodzieżą w późnym okresie dojrzewania (15-18 lat)
O ile we wczesnym etapie dojrzewania młoda osoba jest przede wszystkim zorientowana na grupę- eksperymentuje w relacjach z innymi, porównuje się z nimi, przyjmuje „na próbę” różne wzorce zachowania, o tyle w późniejszym okresie skupia się bardziej na sobie, na konstruowaniu tożsamości indywidualnej- własnego „ja”. Wykorzystuje zdobyte wcześniej doświadczenia i wiedzę aby określić siebie, to kim jest, własne wartości, preferencje, dążenia, wybory. Zmiany te odzwierciedlają się w zachowaniu osoby a także w jej relacjach z otoczeniem.
Większa dojrzałość
Starsze nastolatki stają się bardziej odpowiedzialne, coraz lepiej potrafią określić kim są i kim chcieliby być. „Budzą się” jeśli chodzi o naukę, myślą poważniej o swoim życiu, ustalają cele i chcą je realizować. Słabnie też negatywizm i bunt, pojawiają się bardziej dojrzałe formy dążenia do niezależności np. negocjowanie, argumentowanie. Jeżeli jednak bunt nadal się utrzymuje- zwykle jest poważniejszy, nastolatek może chcieć zupełnie uwolnić się spod wpływu rodziców (dorosłych)– ucieczki z domu, kradzieże, szukanie sposobów zarabiania pieniędzy.(...) czytaj dalej...
Lub pobierz:
Jak być mądrym dorosłym?- praca z młodzieżą w wieku 11-14 lat
Okres dojrzewania to czas przemiany dziecka w osobę dorosłą, przygotowania do wyboru własnej drogi życiowej i podjęcia ról społecznych. Jest to czas bardzo intensywnego rozwoju we wszystkich sferach - biologicznej, psychicznej i społecznej. Zmianie ulega nie tylko wygląd i budowa ciała ale także obraz samego siebie i relacje z innymi. Rozwój procesów poznawczych, w szczególności pojawienie się zdolności myślenia abstrakcyjnego powoduje, że dziecko zaczyna patrzeć na swoją osobę i działania w sposób bardziej świadomy. Zyskuje coraz większy wgląd w siebie przez co staje się bardziej refleksyjne. Zaczyna zadawać sobie pytania: Jaki jestem? Czy jestem podobny do innych? Czym się od nich różnię? Czy koledzy mnie lubią?(...)
Nie jestem już dzieckiem…
Dorastające dziecko zmienia swoje zachowanie, zmieniają się też jego relacje z dorosłymi:
- Nastolatek jest bardzo wrażliwy na sposób traktowania go: nie lubi, by dorośli kazali mu coś robić – będzie się buntował, może to odbierać jako traktowanie z góry. (...) Czytaj dalej...
Lub pobierz:
Odkrywanie talentów- praca z dziećmi w wieku 6-10 lat
Socjoterapia zakłada, że doświadczenia społeczne, jakich dostarczamy dzieciom powinny z jednej strony stymulować ich rozwój, a z drugiej korygować zaburzenia. Oznacza to, że w pracy z poszczególnymi grupami wiekowymi ważne jest uwzględnienie ich specyfiki rozwojowej. Celem niniejszego artykułu będzie pokazanie w jaki sposób możemy ten postulat realizować w praktyce. W części pierwszej zajmiemy się dziećmi w wieku 6 (7)-10 lat, natomiast kolejne będą poświęcone młodzieży w okresie dojrzewania. Czytaj dalej...
Lub pobierz:
Trudne dzieci cz.1
Pełniąc rolę rodzica czy wychowawcy, zwykle spostrzegamy dziecko jako osobę, która jest niedojrzała i dopiero uczy się życia. Chcemy być dla niego drogowskazem, oparciem, autorytetem, przewodnikiem po świecie… Pewnie jest to dobra wizja roli wychowawczej, jednak są dzieci, wobec których ona zawodzi. Spotykamy je w różnych miejscach: na ulicach, w szkołach, domach dziecka, świetlicach…
Budzą w nas dorosłych skrajne uczucia: lęk, złość, poczucie winy, chęć odrzucenia a nawet odrazę…
Myślimy o nich, że są niewychowane, złośliwe, bezczelne, aroganckie, wstrętne…czytaj dalej...
Lub pobierz:
Trudne dzieci cz.2
Ucieczka od problemów
Konfrontacja z zaburzonymi zachowaniami dzieci rodzi w nas lęk i bezradność. Jeżeli próbujemy poradzić sobie z tym stanem uciekając od problemów, zostaje zablokowany proces uczenia się na własnych doświadczeniach (wypracowywania konstruktywnych strategii). Wtedy powtarzamy te same błędy, powielamy działania nieskuteczne i prowadzące do destrukcji (np. karanie dziecka). Bez względu na to, ile takich sytuacji się zdarzy - nie wypracujemy konstruktywnych rozwiązań, a więc nie następuje wzrost kompetencji. Proces ten ma charakter sprzężenia zwrotnego - im bardziej „uciekamy” od problemów, tym bardziej jesteśmy bezradni wobec nich, a w konsekwencji skłonni do zachowań obronnych. Mamy tu do czynienia z sytuacją stagnacji, braku rozwoju, która prowadzi do wyczerpania zasobów (np. wypalenia zawodowego). Czytaj dalej...
Lub pobierz: